ARCHITEKTURA PORTUGALII – STYL MANUELIŃSKI

Dawno temu grupa brodaczy, z nadętym żaglem i ego,  przemierzyła szlak morski do Indii. Portugalia stała się potęgą. Jednak pomysł konstrukcji kompleksu Hieronimitów zrodził się jeszcze przed podróżą Vasco da Gama.

 

Król Manuel I – mesjasz na samym krańcu Europy – marzył o Nowym Betlejem, intratnym małżeństwie i iberyjskiej potędze bez granic. Wiecznie nienasycony, z rękami długimi – aż za kolana, Pragnął pochówku na miarę swoich zapędów. Chciał przypodobać się teściom, zdobyć rękę kastylijskiej księżniczki i spłodzić syna, który będzie przebierał w koronach. Nie przewidział jednak, że na stałe zapisze się w portugalskim duchu i… architekturze.

Styl manueliński to kamienna koronka i złożony architektoniczny kod. Co ciekawe pierwotnie nie odwoływał się on bezpośrednio do mitycznej walki Portugalczyków z oceanem. Finezyjne zdobienia miały głosić, przede wszystkim, chwałę swoich fundatorów. Wszechobecna sfera armilarna czy Krzyż Zakonu Chrystusa to tylko niektóre z monarszych pieczątek.

 

 

Nie brakło w nim też wszystkich świętych, motywów pasyjnych i bujnej biblijnej flory. Odpowiedni dobór symboli stanowił piękną formę rezerwacji miejscówki w niebiosach. Manuel, co prawda chełpił się swoim bogactwem, ale, na potrzeby godnego życia po życiu, ubolewał nad marnością rzeczy materialnych.

 

 

 

 

Sam termin “Manuelino” powstał dopiero w XIX wieku. Z duchem Romantyzmu styl zyskał swoje egzotyczne oblicze¹. Pojawiły się liany, liny, muszle, kotwice i inne marynarskie gadżety – wszak gdyby nie marynarze, kompleks, by nie powstał.

 

¹ XIX wiek to okres, kiedy zrodził się styl neomanueliński